Ο «Κουρέας της Σεβίλλης» φοράει μπλουτζίν

• Η σκηνοθέτις Αναστασία Βαρέλη εξηγεί γιατί επέλεξε ένα σύγχρονο ανέβασμα της πασίγνωστης όπερας του Ροσίνι από τη Λυρική Σκηνή

ΙΣΜΑ Μ. ΤΟΥΛΑΤΟΥ | Σάββατο 29 Ιανουαρίου 2011

Oταν πρότειναν στην Αναστασία Βαρέλη να σκηνοθετήσει τον «Κουρέα της Σεβίλλης» αρχικά δίστασε. Αυτή καθεαυτή η δημοτικότητα της όπερας του Ροσίνι την προβλημάτισε. «Δεν ήξερα αν μπορώ να δώσω κάτι φρέσκο μέσα από μελωδίες που έχουν μπει ακόμη και στο στόμα των ηρώων του Ντίσνεϊ, δεν μου φαινόταν εύκολο να αρχίσω από το μηδέν» εξηγεί. Με τον καιρό το είδε ως πρόκληση και προσπάθησε να σπάσει τα στερεότυπα. Η κεντρική ιδέα γύρω από την οποία άρχισε να δουλεύει είναι ο φραγμός, το «κλείσιμο» όπως το προσδιορίζει: «Η διαδικασία υπερνίκησης των εμποδίων, η δοκιμασία που περνά ο άνθρωπος μέχρι να εκπληρωθεί τελικάη ευτυχία του είναι ό,τι με κέντρισε περισσότερο. Και το αίσιο τέλος του έργου, βεβαίως. Η θετική διάθεση που είχε αυτός ο άνθρωπος- μιλώ για τον συνθέτη- ο οποίος, ας μην ξεχνούμε, δούλευε σε εξαιρετικά πιεστικές συνθήκες χρόνου. Ακόμη και όταν το έργο του δεν έβρισκε τη δέουσα αποδοχή, αυτός δεν απογοητευόταν όπως άλλοι συνάδελφοί του. Κρατούσε ό,τι μπορούσε να κρατηθεί και το χρησιμοποιούσεενδεχομένωςσε κάποιο άλλο έργο του».

Η Αναστασία Βαρέλη θεωρεί ότι ο «Κουρέας» είναι ίσως ό,τι πιο επίκαιρο σήμερα. «Η πίεση, η βιασύνη που διέπει τον σημερινό άνθρωπο, και είναι κάτι που εδώ “βγαίνει” ακόμη και μέσα από τη μουσική, αλλά καιη λειτουργία του χρήματος ως από μηχανής θεού είναι στοιχεία επικαιρότητας». Μέσα από αυτό το πρίσμα προέκυψε και η επιλογή μιας σύγχρονης αισθητικώς παράστασης. «Οι ήρωες θα φορούν σύγχρονα κοστούμια» λέει η σκηνοθέτις. «Ωστόσοείμαι σίγουρη ότι η μαγεία των εικόνων και η ατμόσφαιρα ονείρου δεν θα λείψουν ούτε από τους λάτρεις του ιστορικού θεάτρου και έτσι δεν θα νοσταλγήσουν τα μακριά φορέματα, τις περούκες και τους φραμπαλάδες».

Ο «Κουρέας της Σεβίλλης» είναι ένα αριστούργημα κεφιού, εξυπνάδας και μουσικού αυτοσχεδιασμού. Ο 24χρονος τότε Ροσίνι έγραψε το έργο μέσα σε 24 ημέρες- σε λιμπρέτο του Τσέζαρε Στερμπίνι βασισμένο στην ομώνυμη κωμωδία του Μπομαρσέ – κατόπιν παραγγελίας του θεάτρου «Αρζεντίνα» της Ρώμης. Η πρεμιέρα έγινε στις 5 Φεβρουαρίου του 1816 και γνώρισε παταγώδη αποτυχία. Ο λόγος ότι το θέατρο είχαν κατακλύσει οπαδοί ενός άλλου συνθέτη, του Παϊζιέλο, ο οποίος το 1782 είχε συνθέσει μια όπερα με τον ίδιο τίτλο και πάνω στο ίδιο θέμα. Την επομένη όμως το ίδιο κοινό γέμισε εκ νέου το θέατρο, για να αποθεώσει αυτή τη φορά τον συνθέτη. Από εκείνη τη βραδιά η όπερα αυτή συγκαταλέγεται στα πιο δημοφιλή λυρικά έργα.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ

• Θέατρο «Ολύμπια», Ακαδημίας 59-61
• Στις 5, 6, 9, 11, 13, 16, 18, 19, 20, 23, 25, 26/2
• Μουσική διεύθυνση: Γ. Πέτρου/ Α. Αγραφιώτης.
• Πρωταγωνιστούν: Αντώνης Κορωναίος, Δάμων-Νέστωρ Πλουμής, Αννα Αγάθωνος, Διονύσης Σούρμπης, κ.ά.

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=381210&dt=29/01/2011#ixzz1CUwuPKio

Μαγικός αυλός από τον Αρνω Μπερνάρ

• Λουκάκος Κ.
• Η ΑΥΓΗ: 23/01/2011

Δεν είναι δυνατή παρά η έκφραση ιδιαίτερης ικανοποίησης για την πρώτη ουσιαστική έξοδο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στην κοινωνία μέσα από τα κυρίαρχα μέσα τηλεοπτικής ενημέρωσης. Λίγες μόλις εβδομάδες πριν από τις διαδοχικές, εξ αναβολής, τηλεοπτικές μεταδόσεις της «Νόρμα» του Βιντσέντσο Μπελλίνι (παράσταση του Ιουνίου 2010 στο Ωδείον Ηρώδου του Αττικού) και της όπερας «Μαραθών – Σαλαμίς» του Παύλου Καρρέρ (από τον κύκλο παραστάσεων του περασμένου Οκτωβρίου), η στήλη υπενθύμιζε, σε -ασυνήθως για την ίδια- αυστηρό τόνο, το «υπηρεσιακό καθήκον» όλων των αρμοδίων να συμβάλουν ουσιαστικά σε αυτή την κατεύθυνση που αποτελεί αυτονόητη πρακτική όλων των στοιχειωδώς πολιτισμένων χωρών, παρεμπιπτόντως την μόνη ικανή να διευρύνει το κοινό και να αυξήσει τη ζήτηση εισιτηρίων στην κατεύθυνση της περιστολής των ελλειμμάτων του εθνικού μας λυρικού θεάτρου.

Χωρίς να διεκδικούμε συμμετοχή στην πίστωση αυτής της αισιόδοξης εξέλιξης, που εξακολουθούμε να ελπίζουμε ότι θα προσλάβει τακτική μορφή και μέσα από τη συχνότητα του Γ’ Προγράμματος της δημόσιας Ραδιοφωνίας, δεν δικαιούμεθα να αποφύγουμε την επισήμανση ότι η τεκμηριωμένη και άκαμπτη συνηγορία σε παρόμοιες κατευθύνσεις αποτελεί ιδιαίτερο λειτουργηματικό καθήκον των πολιτιστικών συντακτών και κριτικών όχι ως ύλη αντιπαράθεσης με τους ιθύνοντες των φορέων, αλλά -ιδιαιτέρως- για την ενίσχυση της επιχειρηματολογίας όσων από αυτούς αντιλαμβάνονται τα μηνύματα της εξαιρετικά δυναμικής εποχής μας έναντι άλλων τυχόν απρόθυμων συνομιλητών τους.

Στο πεδίο της δράσης της ΕΛΣ ο τελευταίος μήνας του απελθόντος 2010 σηματοδοτήθηκε από τη μόνη νέα παραγωγή του Θεάτρου των τελευταίων μηνών. Είναι κρίμα που ο σκηνοθέτης της «Θαΐδας» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών (Μεγάλο Βραβείο Ενώσεως Κριτικών), ο εκ Στρασβούργου ορμώμενος Αρνώ Μπερνάρ, δεν αξιοποιήθηκε σε κάτι περισσότερο αισθαντικό και πρωτότυπο από τον αφορήτως επανερχόμενο «Μαγικό Αυλό» του Βόλφγκανγκ Αμαντέους Μότσαρτ, προφανώς ως άλλοθι σωρευτικής αξιοποίησης μόνιμου στελεχιακού δυναμικού της Λυρικής (πόσο ωραιότερη η αναβίωση μιας όπερας σαν τον «Ρωμαίο και Ιουλιέτα» του Σάρλ Γκουνώ, που, κατά σύμπτωση, ο Μπερνάρ έχει ήδη σκηνοθετήσει στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου)…

Σε κάθε περίπτωση, η συμβατική νέα παραγωγή του «Αυλού» στηρίχθηκε σε ένα εύλογο σκηνικό (Μπρούνο Σβενγκλ) με μετακινούμενο κέντρο βάρους ανάμεσα στον παραμυθένιο εξωτισμό και τους συμβολισμούς του ελευθεροτεκτονισμού. Ο Μπερνάρ κατέστησε σαφές εξ αρχής ότι οι θνητοί πρίγκιπες Ταμίνο και Παμίνα, αλλά και το λαϊκό τους «κακέκτυπο» Παπαγκένο – Παπαγκένα (που προσωποποιούν το απορροφημένο από την opera seria κωμικό ιντερμέδιο της ναπολιτάνικης σχολής στο πρότυπο της «Αριάδνης» του Στράους), αποτελούν άθυρμα υπερκείμενων σχεδιασμών: ο «πολυμήχανος όφις», η «listige Schlange», της εναρκτήριας σκηνής φέρεται απροκάλυπτα για τον θεατή από βοηθούς σκηνής, προκειμένου να δικαιολογηθεί η δήθεν σωτήρια παρέμβαση των 3 κυριών που πυροδοτούν τη δράση. Στην εξέλιξη της βραδιάς, ωστόσο, έλειψαν τα ευρήματα που θα ανανέωναν το ενδιαφέρον για ένα τόσο εξαντλημένο και συζητήσιμο στο επίπεδο της πλοκής και του κειμένου έργο. Ακόμη και η ενδυματολογική πανσπερμία -επίσης του Σβενγκλ (Ταμίνο ως Ινδός, Παπαγκένο με αναφορές σε λαϊκή ενδυμασία Βαυαρού ή Τυρολέζου…)- ελάχιστα απέτρεψε την πλήξη.

Στα ενδιαφέροντα στοιχεία της βραδιάς που παρακολουθήσαμε (2 Ιανουαρίου 2011) ήταν η μουσική διεύθυνση του Μίλτου Λογιάδη, με μετρημένα και επίσημα τέμπι που δεν τους έλειπε ωστόσο η ρυθμική άνωση. Στο επίκεντρο ο αδρός αλλά και μοτσάρτειος Ταμίνο του Νίκου Στεφάνου με ευπρόσδεκτους «σιμονισμούς» αποκλιμακώσεων στις άριές του (τα ομιλούμενα γερμανικά του όμως βοούν για βελτίωση) και η αιθέρια Παμίνα της Μαρίας Μητσοπούλου, κατά τι ελαφρύτερη από τον φωνότυπο που ιδεωδώς θα επιθυμούσαμε για τον ρόλο. Ο Παπαγκένο του Χάρη Ανδριανού αποτελεί εγνωσμένη αξία για τη Λυρική: με άψογα γερμανικά στην υπηρεσία μιας ολοζώντανης εκφοράς του λόγου, σκηνική ευφυΐα και συνεχή ένταση της μελέτης του ρόλου, ο μικρόσωμος βαρύτονος αποτελεί πραγματικό αντίδοτο στους κινδύνους της επανάληψης. Στα ατού της παράστασης συναριθμούνται και τα τα 3 αγόρια (Ν. Χαζιράκη, Θ. Μπάκα -πότε θα την ακούσουμε σε κάτι μπαρόκ;-, Β. Πετρογιάννη) και η Παπαγκένα της Μυρσίνης Μαργαρίτη, ενώ για το ισχυρό τρίδυμο των Κυριών (Κ. Κίρχνερ, Γ. Ηλιοπούλου, Β. Ντίνα – Μαϊφάτοβα) οι εσωτερικές ισορροπίες παρέμειναν ζητούμενο.

Η μία και μόνη ευκαιρία δεν ήταν αρκετή προκειμένου η Βασίλισσα της Νύχτας (Μάιρα Μηλολιδάκη) να αποβάλει τη δικαιολογημένη νευρικότητα για τις υπερβατικές μουσικοδραματικές απαιτήσεις του ρόλου, ενώ ούτε ο έμπειρος Χριστόφορος Σταμπόγλης έπεισε ως Σαράστρο, ρόλος που προϋποθέτει βαθύτερο μπάσο από τον ίδιο. Η κυμαινόμενης απόδοσης στρατολόγηση νέων καλλιτεχνών από το Στούντιο Όπερας της ΕΛΣ, που ούτως ή άλλως αποτελεί υπεράνω κριτικής υποχρέωση του Θεάτρου, αλλά και η ανασφαλής απόδοση της χορωδίας, συνέτειναν περαιτέρω σε μιαν ωχρή συνολική αίσθηση θαμβού αποτελέσματος.

Μια παλαιά όσο και νέα «Τόσκα» του Πουτσίνι ανοίγει την αυλαία του 2011 για την ΕΛΣ – καλός οιωνός!

Γεμάτη με τους φίλους της όπερας, αλλά και της ΕΛΣ η «Αίθουσα Τριάντη», Κυριακή 16/1, βραδιά εγκαινίων. Ολες οι ηλικίες μοιράστηκαν την προσμονή της παράστασης και μαζί χειροκρότησαν το καλό αποτέλεσμα – φωνές, ερμηνεία, σκηνοθεσία, μουσική με την ορχήστρα της ΕΛΣ και διευθυντή τον αρχιμουσικό Λουκά Καρυτινό…

Tης Eλενης Mπιστικα, Η Καθημερινή, 18/01/2011

Με μια σίγουρη επιτυχία ξεκίνησε η νέα χρονιά 2011 για την Εθνική Λυρική Σκηνή, με την όπερα «Τόσκα» του Τζάκομο Πουτσίνι να ’χει πάρει μετάθεση στον χρόνο, αλλά όχι στο κλίμα το ιστορικό, από τη Ρώμη του 1800 στη Ρώμη του 1944. Κατάμεστη η «Αίθουσα Τριάντη» του Μεγάρου, με πολλούς Vips στο επίσημο θεωρείο, πολλά νέα παιδιά με μακριά μαλλιά και τζιν στην πλατεία να δικαιολογούν το επικοινωνιακό «τρικ» της μουσολινικής κυριαρχίας, σε μια Ρώμη όπου οι καμπάνες του Αγίου Πέτρου διακόπτονταν από τόν ήχο της σειρήνας των βομβαρδισμών… «Φαντασθείτε τον Σκάρπια, τον διευθυντή της αστυνομίας των μοναρχικών, με λευκό καλσόν, όπως των Ελβετών φρουρών του Πάπα, να διαλαλεί το πάθος του για τη “λεοπάρδαλη” Τόσκα; Θα έβγαζε γέλιο αντί για το ιστορικό δράμα που είναι», μας είπε στο διάλειμμα μεταξύ Β΄ και Γ΄ Πράξης, ο πολυπρωταγωνιστής Νίκος Σ. Πετρόπουλος, που έχει τη σκηνοθεσία της παράστασης και δημιούργησε τα υποβλητικά σκηνικά και τα κοστούμια της φασιστικής εποχής, χωρίς να καταφύγει στον υπερβολικό και επιτηδευμένο «ρεαλισμό». Μάς έπεισε αμέσως.

Ο Δημήτρης Πλατανιάς που ερμήνευσε φωνητικά και με τραχύ συναίσθημα τον Σκάρπια «μπήκε στο πετσί του ρόλου» με τα στρατιωτικά και τις μπότες, το ίδιο και η φλογερή Σικελή Τιτσιάνα Καρούζο, η Φλόρια Τόσκα της βραδιάς των εγκαινίων, με μαύρη μεταξωτή τουαλέτα α λα Μάρλεν Ντίτριχ, που πέρασε στη Β΄ Πράξη από τη δολοφονική μανία, χώνοντας βαθιά τη λάμα στην καρδιά του εκβιαστή Σκάρπια, στην ερωτική χαρά στη Γ΄ Πράξη και με τη δραματική αποκάλυψη πως ο Καράντοσσι είναι νεκρός, παραδίνεται στον θάνατο, πηδώντας από τις επάλξεις του πύργου της φρουράς στην αγκαλιά του Τίβερη… Με τη δυναμική της κοσμαγάπητης μελωδίας του Πουτσίνι, που παραμένει το βασικό «ατού» κάθε παράστασης της «Τόσκα», με καλές φωνές και ερμηνείες των τραγουδιστών που τούς θέλει σε διαρκή κίνηση, και εναλλαγή συναισθημάτων, η σκηνοθετική γραμμή του Πετρόπουλου, η «ανανεωμένη», με κινηματογραφικά πλάνα, παράσταση της «Τόσκα» κρατά το κοινό καθηλωμένο, κι ας το είχαν δει οι πιο πολλοί πάμπολλες φορές στις παραστάσεις της ΕΛΣ! Είναι αυτό ένα αναμφισβήτητο επίτευγμα, όσο και το ότι «η νέα κόπια» της όπερας δεν στοίχισε παρά μόνον τη μετάκληση των ξένων λυρικών τραγουδιστών. Σκηνικά, κοστούμια προϋπήρχαν, μπότες και ρεπούμπλικες, το ραδιόφωνο και η εφημερίδα της εποχής που διαβάζει ο δεσμοφύλακας – και η «νέα» Τόσκα είναι έτοιμη!

Οσο για την παιδική χορωδία, προσθέτει μια νότα δροσιάς, μια ανάσα στο καταθλιπτικό σκηνικό στο παρεκκλήσι της Α΄ Πράξης, όπου η μουσική του Πουτσίνι φυτεύει τον σπόρο της τραγωδίας που θα επακολουθήσει. Και ο νεωκόρος μονολογεί «τα πάθη των ανθρώπων μην ανακατεύονται με τα θεία»! «Το ίδιο καλή είναι και η άλλη διανομή», μας διαβεβαίωσε ο Νίκος Πετρόπουλος, στις άλλες παραστάσεις, ενώ ο πρόεδρος του Δ.Σ. της ΕΛΣ κ. Νίκος Μουργκογιάννης υποδεχόταν τον τ. πρωθυπουργό Κώστα Σημίτη με τη σύζυγό του Δάφνη, τον υπουργό Εξωτερικών κ. Δημήτρη Δρούτσα με τη σύζυγό του, δημοσιογράφο Φαίη Καλυβίτη, τον πρέσβη της Γαλλίας κ. Christophe Farnaud και τη σύζυγό του Ελένη, την κ. Ζανέτ Πηλού και τον κ. Κώστα Πυλαρινό, από κύκλο Χρήστου Λαμπράκη (που η απουσία του σκιάζει κάθε εγκαίνια). Επίσης, τον συνθέτη Περικλή Κούκο, τον ζωγράφο Κώστα Πανιάρα και τη σύζυγό του Μέτα, και τον διευθυντή του Μουσείου Μπενάκη Αγγελο Δεληβορριά, τον πιο σωστά ντυμένο θεατή της όπερας, μετά τον Νίκο Σ. Πετρόπουλο, με μαργαριτάρι στην γκρι γραβάτα!

Απ’ όλα είχαν τα εγκαίνια, και οι παραστάσεις συνεχίζονται απόψε 18/1 και στις 19, 21, 22, 23 και 25 Ιανουαρίου 2011. Ενα ακόμη αξιοσημείωτο – ο κόσμος διέκοψε με χειροκρότημα τη μουσική ροή στην άρια του καλού τενόρου, του Αμερικανού Νιλ Στιούαρτ, καθώς και στο «VISSI D’ ARTE», το «Εζησα για την Τέχνη» που τραγουδά η «Τόσκα» της Καρούζο στην Β΄ Πράξη, ενώ ο εξαίρετος αρχιμουσικός, ο μαέστρος Λουκάς Καρυτινός, ο άλλος πρωταγωνιστής, μαζί με την Ορχήστρα της ΕΛΣ, κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα μετέωρη την αόρατη μπαγκέτα – πριν συνεχίσει τη μελωδία…

Πρεμιέρα με «Τόσκα» στο Μέγαρο

• Η όπερα ανεβαίνει από τη Λυρική σε επτά παραστάσεις σε σκηνοθεσία Νίκου Πετρόπουλου

Μία από τις δημοφιλέστερες παραγωγές της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, η όπερα «Τόσκα» του Τζάκομο Πουτσίνι, ανεβαίνει από σήμερα το βράδυ στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών σε σκηνοθεσία του Νίκου Σ. Πετρόπουλου. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν ότι η όπερα υπήρξε ο προάγγελος του κινηματογράφου. Η παράσταση της Λυρικής ρίχνει γέφυρες ανάμεσα στις δύο τέχνες, παρουσιάζοντας τη γνωστή ιστορία φωτισμένη διαφορετικά και με ένα ξεχωριστό τρίο πρωταγωνιστών: την Τιτσιάνα Καρούζο, τον Στιούαρτ Νιλ και τον Τάσο Αποστόλου. Η δράση που τόσο απασχολούσε τον Πουτσίνι, εκτυλίσσεται σε ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε κινηματογραφικές δημιουργίες του είδους φιλμ νουάρ, ενισχύοντας την αίσθηση της αγωνίας αλλά και προσδίδοντας μια διαφορετική αισθητική οπτική.

Η πλοκή μεταφέρεται στη Ρώμη του 1944, παρωδία «Ανοχύρωτης πόλης», γεμάτη πρόσφυγες, κατασκόπους, διπλούς πράκτορες, πληροφοριοδότες, συνεργούς Γερμανών, δωσιλόγους, βασανιστές, φυγάδες. Μέσα στον πάταγο των συμμαχικών βομβαρδισμών η «Τόσκα» μετατρέπεται σε ρεαλιστικό ιστορικό δράμα. Εχει ενδιαφέρον ότι η όπερα μπήκε στο ρεπερτόριο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής στις 27 Αυγούστου 1942, μεσούσης της γερμανικής κατοχής, με την 19χρονη Μαρία Κάλλας (τότε ακόμα Καλογεροπούλου) στον κεντρικό ρόλο και μαέστρο τον Σώτο Βασιλειάδη.

Ο Πουτσίνι δεν ήθελε να δημιουργήσει μια αληθοφανή όπερα, αλλά ρεαλιστική. Γι’ αυτό και ταξίδεψε μέχρι τη Ρώμη, προκειμένου να ακούσει τις καμπάνες του Αγ. Πέτρου από την κορυφή του φρουρίου του Αγ. Αγγέλου έτσι ώστε να τις αποδώσει με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ακρίβεια τη στιγμή της αυτοκτονίας της Τόσκα.

Οι επόμενες παραστάσεις της «Τόσκα» στο Μέγαρο Μουσικής θα δοθούν στις 18, 19, 21, 22, 23 και 25/1. Ωρα έναρξης 8 μ.μ.

Κυβερνητική πολιτική εναντίον Λυρικής Σκηνής

«Η διοίκηση της ΕΛΣ εφαρμόζει την πολιτική ΠΑΣΟΚ και ΕΕ», τονίζουν τα σωματεία. Στη φωτογραφία ο πρόεδρος της ΕΛΣ Νίκος Μουρκογιάννης με τον υπουργό Πολιτισμού

«Η διοίκηση της ΕΛΣ δεν κάνει τίποτα άλλο από το να εφαρμόζει την πολιτική της «σοσιαληστρικής» κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και της ΕΕ» τονίζει με ανακοίνωσή του το Σωματείο Τραγουδιστών Μελοδράματος Εθνικής Λυρικής Σκηνής, με αφορμή όσα συμβαίνουν στην ΕΛΣ. Την ανακοίνωση συνυπογράφουν: Σωματείο Τεχνικού – Βοηθητικού και λοιπού προσωπικού ΕΛΣ, Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών, Ενωση Τραγουδιστών Ελλάδας, Σωματείο Ελλήνων Τεχνικών Θεάτρου.

Οπως αναφέρεται, «ο πρόεδρος της ΕΛΣ, κ. Μουρκογιάννης, απαξιώνοντας για άλλη μια φορά τους εργαζόμενους, δεν παραβρέθηκε σε συνάντηση που ο ίδιος είχε ζητήσει. Θύμα του αυτή τη φορά το σωματείο τεχνικών του θεάτρου, που βλέπει συνεχώς να απολύονται εργαζόμενοι με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, πολλοί από τους οποίους εργάζονται πολλά χρόνια στην ΕΛΣ, καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Η διοίκηση αρκέστηκε να παραδεχθεί εγγράφως πως την ευθύνη για τις απολύσεις έχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τον πρόσφατο νόμο Ραγκούση και φυσικά δε δεσμεύθηκε για τίποτα, ενώ παράλληλα συνιστά στους εργαζόμενους «υπευθυνότητα» και κινδυνολογεί για τυχόν συνέπειες από ενδεχόμενες κινητοποιήσεις. Εν ολίγοις να σκύψουν το κεφάλι και να αποδεχθούν τη μοίρα που τους επιφυλάσσει το πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας, που αξιοποιεί την κρίση για να αφαιρέσει όποια δικαιώματα έχουν απομείνει στους εργαζόμενους, ακόμα και το δικαίωμα στην εργασία».

Τονίζεται πως η διοίκηση της ΕΛΣ, εφαρμόζοντας την πολιτική ΠΑΣΟΚ και ΕΕ: «Μειώνει τους μισθούς, καταργώντας επί της ουσίας και την ίδια την επιχειρησιακή σύμβαση, ήδη η μείωση των αποδοχών των εργαζομένων φτάνει έως και 30%. Κλείνει σκηνές («Ακροπόλ») και στέλνει στην ανεργία πάνω από 100 εργαζόμενους. Συρρικνώνει το προσωπικό, απολύοντας εργαζόμενους που δουλεύουν στη Λυρική πολλά χρόνια με συνεχόμενες συμβάσεις. Φασιστικά ποινικοποιεί τη συνδικαλιστική δράση, επιβάλλοντας πειθαρχικές ποινές με κατασκευασμένες κατηγορίες».

«Στο βάθος υπάρχει η παράδοση της Λυρικής στο Ιδρυμα Στ. Νιάρχος. Απέναντι σε αυτή την επίθεση που δεχόμαστε η απάντηση είναι γενικός ξεσηκωμός. Να αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων και να ανατραπεί η πολιτική που επιβάλλουν στο λαό μας, αλλά και στους λαούς όλης της ΕΕ τα κόμματα της πλουτοκρατίας. Για μία άλλη ανάπτυξη σε όφελος των εργαζομένων. Απαιτούμε: Καμία απόλυση. Επαναπρόσληψη των απολυθέντων. Μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, ανανέωση όλων των συμβάσεων και μετατροπή τους σε αορίστου χρόνου. Να παρθούν πίσω οι ποινές. Οχι στις μειώσεις των μισθών και στη μη τήρηση των ΣΣΕ. Να ανοίξουν και άλλες σκηνές για να διαδίδεται πλατιά το έργο της ΕΛΣ. Οχι στην εκχώρηση στο Ιδρυμα Στ. Νιάρχος». [ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ, Σάββατο 15 Γενάρη 2011]

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

3/10/2010– Συρρίκνωση στο βωμό μιας δήθεν «ευεργεσίας»

18/6/2010– Σε «ασφυξία» εργαζόμενοι και Λυρική Σκηνή

9/6/2010– «Στοπ» στην ποινικοποίηση του συνδικαλισμού στη Λυρική

5/6/2010– Υπουργικά μπράβο… για τη συρρίκνωσή της

23/4/2010– Αποφάσεις – οδοστρωτήρας για τους εργαζόμενους

 

Τζον Μοδινός: Είχε ντυθεί Ριγκολέτο 223 φορές

Ερµηνείες σε µεγάλους δραµατικούς ρόλους του λυρικού θεάτρου και όχι µόνο και ένα έργο µε πολλές διακρίσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, στην τέχνη και τη διδασκαλία αφήνει πίσω του ο Τζον Μοδινός.

Ο για χρόνια συνεργάτης της Εθνικής Λυρικής Σκηνής – της οποίας υπήρξε και καλλιτεχνικός διευθυντής – έφυγε από τη ζωή χτες σε ηλικία 81 ετών ενώ το τελευταίο διάστηµα νοσηλευόταν ύστερα από εγκεφαλικό επεισόδιο.

Από τις προσωπικότητες που είχαν ξεχωρίσει στη µουσική, ο Τζον Μοδινός είχε ερµηνεύσει όλους τους µεγάλους ρόλους σε λυρικά θέατρα του κόσµου και συχνά δίπλα σε καλλιτέχνες κορυφαίους, όπως ο Λουτσιάνο Παβαρότι – µε τον οποίο τραγούδησε πολλές φορές την όπερα «Ριγκολέτο». Αυτός ήταν και ένας ρόλος µε τον οποίο µάλιστα είχε δεθεί ιδιαίτερα αφού τον είχε ερµηνεύσει συνολικά 223 φορές. Ο Πλάσιντο Ντοµίνγκο, η Μονσεράτ Καµπαγιέ, η Μπέβερλι Σιλς, ο Τζέιµς Κινγκ, η Ελενα Νικολαΐδη, ο Νίκος Μοσχονάς ήταν ανάµεσα στους καλλιτέχνες µε τους οποίους είχε συνεργαστεί.

Η εντυπωσιακή πορεία του στη µουσική άρχισε µε σπουδές στην Αµερική, όπου ο Κύπριος (από τη Λεµεσό) Τζον Μοδινός είχε βρεθεί σε νεαρή ηλικία. ∆ίδαξε στη συνέχεια στο Πανεπιστήµιο της Βρέµης και για σειρά ετών στη Ζυρίχη, στην όπερα της οποίας ερµήνευσε µεγάλους ρόλους ως πρώτος βαρύτονος. Στην Ελλάδα ο Τζον Μοδινός τραγούδησε για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ Αθηνών, στην παγκόσµια πρεµιέρα της όπερας «Ναυσικά» µε συµπρωταγωνίστρια την Τερέζα Στράτας.

Ο Τζον Μοδινός, όπως αναφέρει η Εθνική Λυρική Σκηνή σε ανακοίνωση µε την οποία εκφράζει τη θλίψη της για την απώλεια «ενός πολύτιµου συνεργάτη», υπήρξε και ο πρώτος τραγουδιστής όπερας που έγινε καλλιτεχνικός διευθυντής της. Η κηδεία του θα τελεστεί στην Κύπρο. [TA NEA: Τετάρτη 12 Ιανουαρίου 2011]

• Η ανακοίνωση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής

Η Εθνική Λυρική Σκηνή θρηνεί για την απώλεια ενός πολύτιμου και αναντικατάστατου συνεργάτη της, του Τζων Μοδινού ο οποίος άφησε σήμερα την τελευταία του πνοή. Γεννήθηκε στην επαρχία Λεμεσού της Κύπρου και σε πολύ νεαρή ηλικία πήγε στην Aμερική, όπου τελείωσε τις σπουδές του με Mάστερς Μουσικής, Business Administration. Yπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Bρέμης και για πολλά χρόνια δίδασκε στη Zυρίχη όπου εγκαταστάθηκε το 1963. Τραγούσησε όλους τους μεγάλους ρόλους του ρεπερτορίου ως πρώτος βαρύτονος της Όπερας της πόλης. Πρωτοτραγούδησε στην Eλλάδα στο Φεστιβάλ Aθηνών την Παγκόσμια Πρεμιέρα της Όπερας «Nαυσικά» γραμμένη από την Πέγκυ Γκλάνβιλ – Xικς με συμπρωταγωνίστρια την Tερέζα Στράτας. Ένας πραγματικός θρίαμβος. Kαι τον επόμενο χρόνο, σε παγκόσμια πρεμιέρα, τον “Kωνσταντίνο Παλαιολόγο” του Mανώλη Kαλομοίρη. Aπό τότε τραγούδησε σχεδόν σε όλα τα μεγάλα Λυρικά Θέατρα του κόσμου, δίπλα σε καλλιτέχνες όπως ο Λουτσιάνο Παβαρόττι, Πλασίντο Nτομίνγκο, Mόνσερατ Kαμπαγιέ, Mπέβερλυ Σιλς, Tζέιμς Kινγκ, Tσέζαρε Σιέπη, Έλενα Nικολαΐδη, Nίκο Mοσχονά κ.ά. Kαι συναυλίες με τη διεθνούς φήμης Eλληνίδα πιανίστα Tζίνα Mπαχάουερ. Mε τον Παβαρόττι τραγούδησε πολλές φορές την Όπερα “Pιγκολέττο”. Ρόλος που δέθηκε άρρηκτα με τον Mοδινό, αφού τον τραγούδησε 223 φορές σε όλο τον κόσμο! Παρόλο που η ειδικότητά του ήταν οι μεγάλοι δραματικοί ρόλοι του ιταλικού ρεπερτορίου, περιλάμβανε στο ρεπερτόριό του και τους μεγάλους ρόλους του βαγκνερικού ρεπερτορίου, καθώς επίσης και έργα μοντέρνου ρεπερτορίου: Δόκτωρα Σεν στη Λούλου του Άλμπαν Μπεργκ, Αρλεκίνο του Μπουζόνι, Ρέικς Πρόγκρες του Στραβίνσκυ. Yπήρξε ο πρώτος τραγουδιστής όπερας που έγινε Kαλλιτεχνικός Διευθυντής της Eθνικής Λυρικής Σκηνής. O Πατριάρχης Aθηναγόρας του απένειμε τον τίτλο του Mεγάλου Άρχοντος – Xοράρχη και Πρωτοψάλτη του Oικουμενικού Πατριαρχείου. O Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Eλλάδος Κωστής Στεφανόπουλος του απένειμε τον Mεγαλόσταυρο του Φοίνικα για την προσφορά του στη μουσική και στην πατρίδα. Πλειάδα διακρίσεων ακόμα συνοδεύει την “περιπλάνησή” του στην τέχνη. Η Διοίκηση της Ε.Λ.Σ εκφράζει τη βαθιά της θλίψη για το χαμό ενός πολύτιμου συνεργάτη της, που επί χρόνια πρόσφερε τις υπηρεσίες του για το καλό του Ιδρύματος. Καθώς και τα θερμά της συλλυπητήρια προς τους συγγενείς και φίλους του εκλιπόντα. Η κηδεία του Τζων Μοδινού θα τελεστεί στην Κύπρο. [Από το Γραφείο Τύπου της Εθνικής Λυρικής Σκηνής]

• Δημοσία δαπάνη η κηδεία του Τζον Μοδινού

Το Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού της Κυπριακής Δημοκρατίας με θλίψη ανακοινώνει τον θάνατο του Τζον Μοδινού, πολυβραβευμένου βαρύτονου και δημοφιλούς καλλιτέχνη διεθνώς.

Ο Τζον Μοδινός υπηρέτησε με πάθος και αφοσίωση τον κόσμο της λυρικής μουσικής. Η ανοδική του πορεία στον τομέα της μουσικής ερμηνείας σημαδεύτηκε από διάφορα στάδια μύησης στον θαυμαστό κόσμο της τέχνης, την οποία τίμησε με όλο το ψυχικό σθένος που τον διέκρινε. Γεννήθηκε στην επαρχία Λεμεσού και σε πολύ νεαρή ηλικία πήγε στην Αμερική, όπου τελείωσε τις σπουδές του με πτυχίο στον τομέα της Διοίκησης Επιχειρήσεων και ακολούθως με Μάστερς Μουσικής. Υπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βρέμης και για πολλά χρόνια δίδασκε στη Ζυρίχη. Πρωτοτραγούδησε στην Ελλάδα, στο Φεστιβάλ Αθηνών στην Παγκόσμια Πρεμιέρα της Όπερας «Ναυσικά» γραμμένη από την Πέγκυ Γκλάνβιλ – Χικς, με συμπρωταγωνίστρια την Τερέζα Στράτας. Τραγούδησε, επίσης, σε παγκόσμια πρεμιέρα τον «Κωνσταντίνο Παλαιολόγο» του Μανώλη Καλομοίρη.

Εμφανίστηκε σχεδόν σε όλα τα μεγάλα λυρικά θέατρα του κόσμου, δίπλα σε καλλιτέχνες όπως οι Λουτσιάνο Παβαρόττι, Πλασίντο Ντομίνγκο, Μόνσερατ Καμπαγιέ, Μπέβερλυ Σιλς, Τζέϊμς Κινγκ, Τσέζαρε Σιέπη, Έλενα Νικολαίδη, Νίκος Μοσχονάς, κ.ά. Τραγούδησε, επίσης, σε συναυλίες με τη διεθνούς φήμη Ελληνίδα πιανίστρια Τζίνα Μπαχάουερ. Με τον Λουτσιάνο Παβαρότι τραγούδησε πολλές φορές την Όπερα «Ριγκολέττο». Ο ρόλος αυτός δέθηκε άρρηκτα με τον Μοδινό, αφού τον τραγούδησε 223 φορές σε όλο τον κόσμο. Πλειάδα διακρίσεων συνόδευσε την «περιπλάνησή» του στην τέχνη. Υπήρξε ο πρώτος τραγουδιστής όπερας που έγινε Καλλιτεχνικός Διευθυντής της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Ο Πατριάρχης Αθηναγόρας του απένειμε τον τίτλο του Μεγάλου Άρχοντος – Χοράρχη και Πρωτοψάλτη του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Ο πρώην Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας κ. Κωστής Στεφανόπουλος, του απένειμε τον Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα για την προσφορά του στη μουσική και στην πατρίδα. Η κυπριακή πολιτεία, εκτιμώντας την προσφορά του, τον τίμησε με το Ετήσιο Τιμητικό Χορήγημα. Η κηδεία του Τζον Μοδινού θα τελεστεί με δημόσια δαπάνη αύριο Πέμπτη, 13 Ιανουαρίου στις 12 το μεσημέρι, από την εκκλησία του Τιμίου Σταυρού στη γενέτειρα του Όμοδος. Τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα εκπροσωπήσει ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού δρ Ανδρέας Δημητρίου, ο οποίος θα εκφωνήσει τον επικήδειο.

Πέθανε ο Τζον Μοδινός

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα ο βαρύτονος Τζον Μοδινός. Η κηδεία του θα τελεστεί στην Κύπρο.

Ο Τζον Μοδινός γεννήθηκε στην επαρχία Λεμεσού της Κύπρου και σε πολύ νεαρή ηλικία πήγε στην Aμερική, όπου τελείωσε τις σπουδές του με Mάστερς Μουσικής, Business Administration. Yπήρξε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Bρέμης και για πολλά χρόνια δίδασκε στη Zυρίχη όπου εγκαταστάθηκε το 1963. Τραγούσησε όλους τους μεγάλους ρόλους του ρεπερτορίου ως πρώτος βαρύτονος της Όπερας της πόλης.

Πρωτοτραγούδησε στην Eλλάδα στο Φεστιβάλ Aθηνών την Παγκόσμια Πρεμιέρα της Όπερας «Nαυσικά» γραμμένη από την Πέγκυ Γκλάνβιλ – Xικς με συμπρωταγωνίστρια την Tερέζα Στράτας. Ένας πραγματικός θρίαμβος. Kαι τον επόμενο χρόνο, σε παγκόσμια πρεμιέρα, τον «Kωνσταντίνο Παλαιολόγο» του Mανώλη Kαλομοίρη.

Aπό τότε τραγούδησε σχεδόν σε όλα τα μεγάλα Λυρικά Θέατρα του κόσμου, δίπλα σε καλλιτέχνες όπως ο Λουτσιάνο Παβαρόττι, Πλασίντο Nτομίνγκο, Mόνσερατ Kαμπαγιέ, Mπέβερλυ Σιλς, Tζέιμς Kινγκ, Tσέζαρε Σιέπη, Έλενα Nικολαΐδη, Nίκο Mοσχονά κ.ά. Kαι συναυλίες με τη διεθνούς φήμης Eλληνίδα πιανίστα Tζίνα Mπαχάουερ. Mε τον Παβαρόττι τραγούδησε πολλές φορές την Όπερα Pιγκολέττο. Ρόλος που δέθηκε άρρηκτα με τον Mοδινό, αφού τον τραγούδησε 223 φορές σε όλο τον κόσμο.

Παρόλο που η ειδικότητά του ήταν οι μεγάλοι δραματικοί ρόλοι του ιταλικού ρεπερτορίου, περιλάμβανε στο ρεπερτόριό του και τους μεγάλους ρόλους του βαγκνερικού ρεπερτορίου, καθώς επίσης και έργα μοντέρνου ρεπερτορίου: Δόκτωρα Σεν στη Λούλου του ’λμπαν Μπεργκ, Αρλεκίνο του Μπουζόνι, Ρέικς Πρόγκρες του Στραβίνσκυ.

Yπήρξε ο πρώτος τραγουδιστής όπερας που έγινε Kαλλιτεχνικός Διευθυντής της Eθνικής Λυρικής Σκηνής.

O Πατριάρχης Aθηναγόρας του απένειμε τον τίτλο του Mεγάλου Αρχοντος � Xοράρχη και Πρωτοψάλτη του Oικουμενικού Πατριαρχείου.

O Πρόεδρος της Δημοκρατίας της Eλλάδος Κωστής Στεφανόπουλος του απένειμε τον Mεγαλόσταυρο του Φοίνικα για την προσφορά του στη μουσική και στην πατρίδα.

Πλειάδα διακρίσεων ακόμα συνοδεύει την «περιπλάνησή» του στην τέχνη.

Η διοίκηση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής σε ανακοίνωσή της εκφράζει τη βαθιά της θλίψη για το χαμό ενός πολύτιμου συνεργάτη της, που επί χρόνια πρόσφερε τις υπηρεσίες του για το καλό του Ιδρύματος.

ΥΠΠΟΤ: Καλλιτέχνης αφοσιωμένος στο λυρικό τραγούδι

Τη λύπη της για το θάνατο του Τζον Μοδινού εξέφρασε η ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού και Τουρισμού.

«Καλλιτέχνης αφοσιωμένος στο λυρικό τραγούδι, συνέδεσε το όνομά του με το Λυρικό Θέατρο και προσέφερε τις υπηρεσίες του στην Εθνική Λυρική Σκηνή που τόσο αγαπούσε, ως διευθυντής. Ο Τζον Μοδινός με τη διεθνή του καλλιτεχνική διαδρομή που διήρκησε περίπου μισό αιώνα πορεύτηκε επαγγελματικά με βάση τις επιταγές της Τέχνης που τόσο λάτρεψε. Στους οικείους του αποστέλλουμε τα ειλικρινή μας συλλυπητήρια», σημειώνεται στην ανακοίνωση της ηγεσίας του Υπουργείου.

Λυρική Σκηνή: Νουάρ «Τόσκα» στην ανοχύρωτη Ρώμη του ΄44

• Αφού δοκιμάστηκε στη Θεσσαλονίκη, το πρωτότυπο ανέβασμα της όπερας του Πουτσίνι από τη Λυρική… μετακομίζει στην Αθήνα

Η Τιτσιάνα Καρούζο ως Τόσκα και ο Δημήτρης Πλατανιάς στον ρόλο του Σκάρπια σε στιγμιότυπο από την… ασπρόμαυρη σαν φιλμ νουάρ «Τόσκα» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής

• ΙΣΜΑ Μ. ΤΟΥΛΑΤΟΥ | ΤΟ ΒΗΜΑ, Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011

«Γέφυρες» ανάμεσα στην όπερα και στον κινηματογράφο ρίχνει η «Τόσκα» της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Εχοντας διαγράψει μια επιτυχημένη διαδρομή στο θέατρο Ολύμπια της Θεσσαλονίκης, η όπερα του Τζιάκομο Πουτσίνι σε σκηνοθεσία Νίκου Σ. Πετρόπουλου «μετακομίζει» εφέτος για επτά παραστάσεις στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών.

Η δράση του συγκεκριμένου ανεβάσματος εκτυλίσσεται σε ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε κινηματογραφικές φιλμ νουάρ δημιουργίες, ενισχύοντας έτσι την αίσθηση της αγωνίας και υιοθετώντας μια διαφορετική αισθητική οπτική. Η πλοκή μεταφέρεται στη Ρώμη του 1944- εν είδει παρωδίας της νεορεαλιστικής ταινίας του Ρομπέρτο Ροσελίνι «Ρώμη ανοχύρωτη πόλη»-, η οποία είναι γεμάτη πρόσφυγες, κατασκόπους, διπλούς πράκτορες, πληροφοριοδότες, συνεργούς Γερμανών, δοσιλόγους, βασανιστές, φυγάδες. Μέσα στον πάταγο των συμμαχικών βομβαρδισμών η «Τόσκα» μετατρέπεται σε ρεαλιστικό ιστορικό δράμα.

Από τα γνωστότερα έργα του Πουτσίνι και τα πιο αντιπροσωπευτικά δείγματα του βερισμού, η «Τόσκα» πρωτοπαρουσιάστηκε το 1900 στη Ρώμη και γνώρισε αμέσως μεγάλη δημοτικότητα. Το λιμπρέτο των Τζιουζέππε Τζακόζα και Λουίτζι Ιλικα βασίζεται στο ομώνυμο θεατρικό έργο του Βικτοριέν Σαρντού, γραμμένο για τη Σάρα Μπερνάρ. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην κατεχόμενη από τους Αυστριακούς Ρώμη του 1800. Η Φλόρια Τόσκα, γνωστή τραγουδίστρια της όπερας, είναι ερωμένη του ζωγράφου Μάριο Καβαραντόσι, ο οποίος είναι αναμεμειγμένος σε επαναστατικές ενέργειες κατά των Αυστριακών και υπέρ του Ναπολέοντα. Ο Μάριο κρύβει στο σπίτι του τον Αντζελότι, έναν πολιτικό κρατούμενο που έχει δραπετεύσει. Ο διευθυντής της αστυνομίας, βαρόνος Σκάρπια, ξεκινά έρευνα για τον φυγάδα και υποψιαζόμενος τον Μάριο πλησιάζει την Τόσκα ελπίζοντας να μάθει από αυτήν την αλήθεια. Την ίδια στιγμή έχει βλέψεις για την ντίβα, την οποία ποθούσε ανέκαθεν. Προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του συλλαμβάνει τον Μάριο και διατάζει να τον βασανίσουν μπροστά στην Τόσκα με την ελπίδα ότι θα την αναγκάσει να αποκαλύψει την κρυψώνα του φυγάδα. Ο Αντζελότι αυτοκτονεί και ο Μάριο καταδικάζεται σε θάνατο. Ο Σκάρπια προτείνει στην Τόσκα να γίνει δική του με αντάλλαγμα τη ζωή του αγαπημένου της. Εκείνη δέχεται αλλά, όταν ο βαρόνος την πλησιάζει, τον σκοτώνει και φεύγει μακριά. Ο ζωγράφος εκτελείται και η Τόσκα, κυνηγημένη από τους αστυνομικούς, αυτοκτονεί.

ΠΟΥ ΚΑΙ ΠΟΤΕ

• Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη, Βασ. Σοφίας και Π. Κόκκαλη, τηλ. 210 7282.333.
• Στις 16, 18, 19, 21, 22, 23 και 25/1, στις 20.00.

Οι συντελεστές

• Την ευθύνη της μουσικής διεύθυνσης έχει ο Λουκάς Καρυτινός , τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει ο Νίκος Πετρόπουλος, ενώ την ηρωίδα του τίτλου ερμηνεύουν σε διπλή διανομή οι υψίφωνοι Τιτσιάνα Καρούζο και Τσέλια Κοστέα. Τον Μάριο Καβαραντόσι ενσαρκώνουν οι τενόροι Στιούαρτ Νιλ και Ρούμπενς Πελιτσάρι και τον Σκάρπια οι βαρύτονοι Δημήτρης Πλατανιάς και Αλμπέρτο Γκατσάλε.

 

• Διαβάστε περισσότερα: http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=377288&dt=11/01/2011#ixzz1AjSVTzBV

«Τόσκα» στη Λυρική Σκηνή, σε φόντο ασπρόμαυρο

Την πολυπαιγμένη αλλά σαφώς επιτυχημένη, τοποθετημένη χρονικά στην εποχή του Μουσολίνι, και με ατμόσφαιρα εξόχως νουάρ «Τόσκα» θα ξαναδούμε για μία ακόμη φορά από την Εθνική Λυρική Σκηνή. Συνολικά, θα πραγματοποιηθούν επτά παραστάσεις (16, 18, 21, 22, 23 και 25 Ιανουαρίου). Τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Νίκος Πετρόπουλος, όπως και τα σκηνικά – ήταν ο βασικός «υπεύθυνος» για την εύστοχη μεταφορά της δράσης της δημοφιλούς όπερας του Τζάκομο Πουτσίνι στα ασπρόμαυρα ’40s. Η θεωρία εξάλλου θέλει την «Τόσκα» κάτι σαν προάγγελο του σινεμά.

Τυπικό δείγμα του βερισμού -του αντίστοιχου νατουραλισμού της λογοτεχνίας στο λυρικό δράμα- η «Τόσκα» είναι η σκοτεινή ιστορία ενός τρίο: Η Φλόρια Τόσκα, διάσημη τραγουδίστρια όπερας, είναι ερωτευμένη με τον ζωγράφο Μάριο Καβαραντόσι. Ο Σκάρπια, αρχηγός της αστυνομίας, συλλαμβάνει τον Καβαραντόσι που παρείχε άσυλο σε έναν πολιτικό φυγά. Οταν η Τόσκα εκλιπαρεί τον Σκάρπια να απελευθερώσει τον εραστή της, εκείνος δέχεται, αλλά υπό έναν όρο: να υποκύψει στις σεξουαλικές του ορέξεις. Η Τόσκα συμφωνεί να ενδώσει στον Σκάρπια, ωστόσο την κρίσιμη στιγμή τον εκδικείται. Παρά ταύτα, ο Καβαραντόσι χάνεται για πάντα.

Η πλοκή μεταφέρεται στη Ρώμη του 1944, παρωδία «Ανοχύρωτης πόλης», γεμάτη πρόσφυγες, κατασκόπους, διπλούς πράκτορες, πληροφοριοδότες, συνεργούς Γερμανών, δωσίλογους, βασανιστές, φυγάδες. Μέσα στον πάταγο των συμμαχικών βομβαρδισμών, η «Τόσκα» μετατρέπεται σε ρεαλιστικό ιστορικό δράμα.

Ως προς τη διανομή, τον ρόλο της Τόσκα μοιράζονται οι υψίφωνοι Τιτσιάνα Καρούζο (16, 19, 22, 25 Ιαν.), Τσέλια Κοστέα (18, 21, 23 Ιαν.), τον ρόλο του Καβαραντόσι οι τενόροι Στιούαρτ Νιλ (16, 19, 22, 25 Ιαν.), Ρούμπενς Πελιτσάρι (18, 21, 23 Ιαν.), ενώ του Σκάρπια οι Δημήτρης Πλατανιάς (16, 19, 22, 25 Ιαν.) και Αλμπέρτο Γκατσάλε (18, 21, 23 Ιαν.). Την Ορχήστρα και τη Χορωδία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής διευθύνει ο Λουκάς Καρυτινός.